De oude taxusbomen van Kingley Vale

Op maandag 6 november bezoek ik de oude taxusbomen in Kingley Vale (vertaald iets als Koningsdal). Ik las over deze plek in het boek van Karolien Van Diest: de vergeten ecosysteemdiensten van bomen. En aangezien ik een reis had gepland naar Totnes, Devon, UK ging ik kijken waar dit natuurgebied zich bevindt en ja hoor, halverwege Dover en Totnes. Je kan het niet beter bedenken.

Ontmoeting met de bomen

Om 8u30 in de ochtend parkeer ik de rode up bij West Stoke Car Park, er staat nog één andere wagen op de parking. Mijn airbnb in West-Ashling ligt maar 10 minuten van deze plek. Ik moest even omrijden omdat de weg onder water stond. Het heeft voorbije week erg hard gestormd in Zuid-Engeland.

Van de parking naar het natuurreservaat ligt een schoon weggetje. Dat warmt me op. Dat doet me kijken en voelen. Hier is natuur en niets anders. Geen huis. Geen fabriek. Geen grote baan. Een weggetje en ik. Na tien minuutjes wandelen is daar het herkenningspunt van het domein: een houten monument met een bankje naast. Ik zet me in de zon op het bankje en voel me alvast zo dankbaar voor dit weer!

Ik draal, sta op, ga even in het informatiepunt kijken en ga weer zitten. Ik ben nog niet klaar voor de bomen. In mijn rugzak blijk ik salie en lucifers te hebben. Wist niet eens dat die daar zaten. Komt goed uit. Mezelf even smudgen vooraleer ik binnen ga in de sanctuary of trees.

Maar eerst nog wat zitten.

Nog wat zon.

Ik spreek in stilte de intentie uit om me open te stellen voor deze wezens, om met een ontvankelijk hart te kijken. Mezelf voor te stellen. En traag te gaan, op mijn gemak, ik hoef nergens te geraken.

En zo ga ik uiteindelijk op stap. Na een paar meters tonen de eerste vrienden zich al. Ik ga van het pad af en ga hen tegemoet. Ze zijn prachtig.

Ik waan me in een tempel, een ongekende tempel en toch vertrouwd, een soort baarmoedertempel, als het begin van de wereld. Wat een kracht stralen deze grillige wezens uit. De sfeer aan hun wortels en stammen is bijzonder. Het daglicht komt hier niet en in mijn fantasie staan hier echt versteende heksen. Ik zie allerlei grillige vormen in hun takken en stammen. Die takken gaan alle kanten uit. Ze hebben zelfs de capaciteit om naar beneden te groeien en vanaf de voet van de stam weer omhoog te groeien en zo een nieuwe schors te vormen. Zodat er uiteindelijk een nieuwe boom staat, met de oude er midden in.

Hun binnenste rot vanzelf weg na 500 jaar. Dus niemand kan hun ringen tellen en zeggen hoe oud ze zijn.

Niemand kan vertellen wanneer ze precies geplant zijn of waarom. Was het omdat Engeland bogen nodig had? Dat waren in die tijd de allerbeste wapens. En taxushout was het allerbeste hout om de bogen van te maken. Niet de pijlen.

Of is het bos geplant omdat de Engelsen uit Chichister zo dapper waren om de Vikingen te verslaan? En zijn de Vikingen begraven onder de wortels en is het ook een soort eerbetoon aan hun dapper gevecht?

Elke volgende boom die ik tegenkom lijkt nog imposanter, nog dikker van stam, nog grilliger van vorm.

Op een gegeven moment kom ik aan een taxusboom die geflankeerd wordt door een eik vlak bij en een eik een beetje verder. Ik voel dat er een spanningsveld is tussen deze bomen, maar een plezierige spanning. De taxus boom heeft een fel gedraaide stam en ziet er erg vrouwelijk uit.

Ik vraag haar of ik een oefening mag doen. Ze is zeer toegankelijk en vloeiend. Ik doe de oefening die An me leerde: hoe stel je een vraag aan een boom?

Ik vraag wat ik mag leren uit de mandala-ervaring. De boom is zacht en duidelijk: let go of your expectations. Klinkt heel helder en eenvoudig, maar ik voel de diepte en de lagen die zich in dit antwoord schuil houden. Op alle levels alle verwachtingen lossen. Als ik eerlijk naar mezelf kijk, zie ik dat ik vaak dingen doe voor het resultaat eerder dan voor het proces. En dat het een oefening is om met plezier onderweg te zijn. Om mij daar bewust van te zijn.
De stem van de boom maakt het zo waardevol om dit hier te horen. Die eeuwen en eeuwen van zijn, van groeien, van wortelen in de aarde. En daar ben ik, springmensje van één seconde. Floep.

Ik bedank de boom voor deze mooie, woordenloze les. Eigenlijk voel je zo’n antwoord meer dan dat je het mentaal begrijpt.

Ontmoeting met de mensen

De dame in de reuzegrote stoel die vol met lieveheersbeestjes zat. Ze bleek artist in residence te zijn van deze plek. Ze zat te schetsen en ik mocht even kijken in haar boekje. De mooiste paarden, hertjes, lama’s stonden met enkele fijn pootloodstrepen op de bladzijdes. Haar man leerde haar deze plek kennen. Hij kwam hier altijd met zijn vorige vrouw die intussen overleden was.

De vrouw met haar twee honden, die osteopate was geweest maar was opgebrand. Covid kwam. Zij zat thuis. En nu voelt ze dat ze echt wel mensen wil helpen. Maar ze ziet nog niet hoe. Ze wil haar eigen wijsheid doorgeven, ook haar intuïtieve kennis, en niet enkel de protocollen die ze mag zeggen aan haar klanten in de stijl van haar opleiding en vakgebied. Dus ze komt met de bomen praten. Die helpen haar.
En ze vertelde me dat er een vrouw uit de buurt vaak kleine groepjes meeneemt naar Kingely Vale voor sjamanistische rituelen. Ik denk dat ik daar wel wat tekenen van gespot heb.

De man die me vertelt dat hij afstamt van Willem De Veroveraar. Die ontdekte dat er een zeer vakkundig schrijnwerker in zijn stamboom zit. Dus ging hij kijken naar de kerk die deze voorouder had helpen bouwen. Hij kwam er binnen en zei na een tijd: dat klopt niet, dat moet hier blauw zijn. De man die hem gidste wist veel van de geschiedenis van de kerk. Vroeger zat er blauw gekleurd glas in de ramen. Dus als het zonlicht binnenviel, leek alles blauw gekleurd. Wauw, zo zie je maar, wat je niet bewust kan weten, ligt dan toch opgeslagen in het geheugen van je cellen.

Deze man adviseerde me om via de trappen weer naar beneden te gaan, heel voorzichtig, want van zo’n hoogte heb je soms de neiging om voorover te vallen. Dat deed ik en nu zit ik met een pijnlijk rechterbeen, terwijl ik morgen 3uur ga wandelen, damn.

En tenslotte de man op de parking van Kingley Vale die zijn autootje heeft omgebouwd tot een rijdende koffiebar. Echt geweldig goed gedaan. Elke dag van 9u tot 13u staat hij op de parking en als het regent heeft hij een luifeltje dat hij kan uitschuiven. In het weekend doet hij events.  Naast zijn auto staan er een paar vouwstoelen. Ja, ik mag er eentje lenen om mijn picknick op te eten.

Wouw, ik gloei helemaal na van dit Kingley Vale bezoek. Wat een bomen, wat een kracht. Een gretig deel in mij wil nog, een wijs deel in mij voelt dat dit eerste bad al meer dan genoeg is voor nu.
We’ll meet again.