Een mini-spin-verhaal

Een tijd geleden huurden wij een buscamper om uit te testen of dat iets voor ons zou zijn. De verhuurster gaf ons een geweldig goede uitleg over alle functionaliteiten in de camper. En dat waren er best veel. Op een gegeven moment deed ze onder de zitbank een luikje open, om uit te leggen wat daaronder zat. Ik zag op de binnenkant van het luikje een heel klein spinnetje kruipen. Het viel me op omdat het lijfje zo'n maffe wit-gele kleur had, een beetje doorzichtig zelfs. Ik vroeg me af of dat kwam omdat het in het duister leefde. De pootjes waren flinterdun en toch kon ik zien dat ze wit waren. Dit minuscuul kruipend wezen, bracht me bij de gedachte dat er echt overal leven te voorschijn kan komen, al dan niet van de gezellige soort. En ook leuk dat deze camper mini-diertjes herbergt. Dat die hier hun plek vinden en dus blijkbaar ook eten.

Misschien had de verhuurster mijn blik gevolgd, of mijn afleiding gemerkt, heel onbewust.
Ik weet het niet.

Maar plots, voor mijn ogen, zomaar, voor helemaal geen reden, werd het spinnetje als een stofje weggeveegd. Haar perfect gemanicuurde duim legde aan, mikte en nam het spinnetje kort en efficiënt weg. Ziezo, dat is weer proper.

Er ging een kleine schok door mijn lijf. Ik weet dat dit dagelijks gebeurt, overal ter wereld worden ongenodigde diertjes in huis massaal weggestofzuigd, weggeveegd, doodgeplet. Ook wij zetten een muizenvalletje als we merken dat onze papierberg wordt aangevreten door deze knagertjes. En ik zal allicht al vele spinnen, pieren, pissebedden en ander levende wezens hebben platgtrapt. Maar heel bewust plet ik geen dier. Ik vang ze en zet ze buiten. Of ik doe de spinnenwebben weg en laat de spinnen zitten.

Ik denk dat de schok kwam omdat ik me verbonden had gevoeld met het spinnetje. Ik was er door gefascineerd geraakt. En dan gebeurde iets onverwachts. Ik hoop echt van ganser harte dat wij ons nooit ergens bevinden waar we ongewenst zijn zonder het te weten en dat er dan een massief groot rotsblok op ons afkomt dat ons plet, gewoon, omdat het kan.

In die zin is het goed om jezelf opnieuw te verbinden met de natuur. Want als je je verbonden voelt, ga je beter kijken, geraak je gefascineerd, ga je er zorg voor dragen, in plaats van het te domineren en te controleren. Onderstaand gebed ‘REMEMBER’ helpt me daarbij.

REMEMBER

Geef me taal,
geef me gevoel,
geef me kennis.

Leer me kijken,
neem me mee op onderzoek,
toon me.

Laat me mijn linken leggen,
mijn relatie aangaan met natuur, met plaats en zo met mezelf.
Laat me de natuur ontmoeten met al mijn zintuigen,
met mijn dierenlichaam,
met de wetenschap die in mijn cellen zit,
die aanwezig is vanuit duizenden jaren evolutie.

REMEMBER fluisteren de sterren,
REMEMBER fluistert de aarde.

Alles zit in jou,
de exploderende hemellichamen zitten in jou,
de vissen die hun eerste poten op de aarde zetten, wonen in jou.

Er leeft een natuurlijke bibliotheek in jou.